13 april – red back spider
Ik verontschuldig alle Forrest Street girls, die van nr. 42 en Joke. Zwaar feestje zeg ik tegen de supervisor Stewart. Ik word beloond met een superkort goeiendag van Big Nick. Ze draaide 2 rondjes in de Interaction Zone en weg was ze.
Veel dolfijnen gezien op de swimtour. Ook dat is niet evident voor kritische mensen. Het is wel leuk maar ze blijven toch veel verder dan gedacht, gedroomd, gewild, ervaar ik soms. Andere keren blijkt dat het wel erg leuk vind en de kleine dingen zo kan apprecieren. En dat ik intussen redelijk into dolphins ben. Ik zou ze al gaan opzoeken in Bali, in de Bahamas of in Eilat.. 🙂
s Avonds kijken we onverwachts naar de live uitzending van Parijs-Roubaix. Ik voel me elke keer fier als de Vlaamse of Belgische vlag in beeld komt. Ik wil dat een Belg wint. Want hier op tv supporteren ze natuurlijk voor Stuart O Grady die vorig jaar gewonnen heeft. Het is ontroerend hoe de reporters over Vlaanderen spreken. Hardwerkende mensen wonen er, een beetje robuust zoals de kasseien zelf. Groot jolijt als Tommeke Boonen wint 🙂.
Oo, en vandaag zagen we op het strand ook de redback spider. Hoe elegant was dat spinnetje! Klein, zwart, mooi, dachten we. Tot we nader keken en met een schok vaststelden dat het beestje een rode rug had. De bewuste redback spider. We zagen ze, na haar al weken gevreesd te hebben. Ze zag er zo onschuldig uit… Enfin, we hebben ze bewonderd en daarna doodgetrapt. Omdat we nu toch vonden dat er niemand moest gebeten worden.
15 april – dreigend onweer & ontgoocheling & zotjes doen… tot Shredder komt!
Superleuke dag gehad. Het einde nadert, het afscheid nemen begint. Is zo raar. In deze korte tijd zijn er hechte contacten ontstaan en ergens weet je dat dit afscheid een echt afscheid is eerder dan een tot ziens.
Beestige dag! Door foert te zeggen 🙂. Lees verder! Om 10u toegekomen, instappen in het rotatiesysteem, dan klaarmaken voor de swim. Alle klanten wetsuits, fins, masks etc geven, alles in orde brengen, de boot op. Na 10min op zee stonden we terug op het strand. De zee was wild, de lucht dreigend donker. Het water kletste over de randen van de boot. De wind stond sterk en strak. Phil en Dan konden het niet maken op zee te gaan en niet terug aan wal te geraken. Barbara en ik hadden allebei een heel korte laatste swim. We besloten dan maar na het opruimen te gaan zwemmen. Ik met mijn wetsuit nog aan t water in, in de Interaction Zone wat ronddobberen. Met die wetsuit bleef ik gewoon drijven alsof ik in een zetel zat. Axel en Akiko stonden met de voeten in het water wat te babbelen. Ik speelde dolfijn, onnozelweg. Ging voor hen zwemmen zoals de dolfijnen dat doen, hoofd schuin boven water, langs de rechte lijn. We zongen wat, ik babbelde tegen de dolfijnen onder water… en guess what?! Schredder kwam langs. Super de max. We veegden alle regels aan ons voeten. In de nm is er niet zoveel volk. Barbara bleef verderop in de IZ zwemmen (terwijl ze zo snel mogelijk eruit zou moeten komen), ik bleef ook ronddobberen dichterbij het strand (niet in de rechte lijn), en Axel sprong het water in in zijn onderbroek. Shredder heeft zo’n typische dorsal fin dat we haar eerst herkenden. Linda en Barbara vertelden dat Shredder altijd doorzwemt. Ze ging ook verder omdat haar jong Radar verderop was. Ze is een oude ervaren dolfijnenmama, de enige die haar jong zo ver alleen laat gaan. Ik was heel blij met dit bezoekje en evenzeer met het zotte ongedwongen de regels negeren 🙂 En Akiko intussen maar zeggen tegen de bezoekers op het strand dat ze in het water mochten gaan als ze dat wilden en dat ze dan een rechte lijn moesten maken, allemaal netjes naast elkaar, terwijl er daar zo eventjes 3 volunteers (weliswaar zonder rode t-shirt) in t water zaten… Super. Daarna is t beginnen regenen. Als we van de internet bar terugkwamen, zagen we Shredder en Radar in de inlet. Ze zaten vast, de sluis was dicht. Op zich geen probleem maar Shredder zwom toch zenuwachtig rond. We volgden hen, praatten tegen hen en zongen zelfs. De max. t Was al stikdonker als we toch maar naar huis verder wandelden. We konden ze niet meer zien, wel nog horen uitademen. Ik besefte dat alles draaide rond verwachtingen. Het was een groot besef dat ik iemand ben die meestal maximalistische verwachtingen heeft. Tov het Leven, mezelf, anderen, alles bijna. Ik verwachtte veel van de dolfijnen ook. Ik verwachtte ze dichtbij mij en lang te zien. En was meer dan eens ontgoocheld omdat ze zo snel weer weg of onder water waren. Ik wist wel dat ze wild zijn maar ik besefte niet dat ze zo wild zijn als leeuwen in het wild. We zien zo vaak beelden van dolfijnen bij mensen, lief, schattig en aaibaar. Maar hier zijn ze wild. Ze kiezen zelf wat ze doen, ze zijn niet getraind en wij zijn maar randdetails in hun leven. Minimale impact, geen truukjes, het is zo waardevol. Phil zegt het bij het begin van elke swimtour. En zowel Axel als ik zijn verbaasd dat zoveel klanten tevreden zijn ook al i sde interactie in die 6 weken nooit geweest zoals wij ze als klant zouden verwacht hebben… Ik ben heel gelukkig en blij. Ik voel me bevrijd.
16 april – Kijk daar, links, rechts, links, dolfijnen!
Op een van de zwemtours met Elisa als host en met Joke en Akiko en ik als volunteers hadden Joke en ik het gevoel dat het een goede swim ging zijn. Wat het ook werd. Ik stond op de uitkijk. In een halve cirkel om de groep in het water, op zo’n 50 a 150m afstand, waren er overal dolfijnen. Door de golven en het erg troebele water konden de mensen in het water de dolfijnen echter moeilijk zien. Sommige kwamen tot op 5m of dichter. Een dolfijn dook midden in de groep op en ze leken het niet te beseffen! Van excitement en frustratie sprong ik zelf in het water, maar het moment was al voorbij. Op een andere tour waren er voor mij dolfijnen. Toen ze onderdoken, dook ik ook. Van kop tot teen voelde ik de echo-location en hoor ik de klikgeluiden die ze maken. Maar door de slechte visibiliteit zie ik ze niet. En even later is het plots weer stil en zijn ze weg.
17-18 april – terug naar Margaret River
We zijn terug in Margaret River. Zoals Joke weg is van glas, voel ik dat ik misschien iets met fotografie zou moeten doen. Vlakbij The Melting Pot is er een prachtige fotogalerij van een selfmade fotograaf uit Dunsborough, Christian Fletcher. Eigenlijk zouden we met onze reisimpressies zoveel kunnen doen. Kwestie van het te doen zeker?
Ik ben gelukkig. Het inzicht van 2dagen geleden is zo bevrijdend. Ik voel me ontzettend thuis bij Gerry en Nick, in het glasatelier. I love the South West, I really do! En ik hoop heel hard dat ik als vertegenwoordiger van t IKA naar de workshop in Denemarken mag… Is een workshop over culturele identiteiten binnen Europa, en onze glasschool is geselecteerd met scholen uit 29 andere Europese landen om een vertegenwoordiging te zenden.
Ik ben de ganse dag bij Gerry’s geweest, terwijl Axel ook even op the beach gaan bodysurfen is, tot hij werd weggeregend en gedonderd. Gerry zei dat hij het zou zien zitten dat ik zeker 2dagen in de week kom als we daar zouden gaan wonen. Zo’n warme ongekunstelde mensen ook. s Avonds zijn we uitgenodigd bij Sue en Richard.
19 april – prachtige laatste visit van Levy en Eclipse
Ook al mag je nooit te veel verwachten, toch heb ik het gevoel dat er vandaag nog een close contact zal zijn met een dolfijn. Op onze laatste voormiddagshift. De hemel is eindelijk terug wat opgeklaard. Joke zou op ecotour gaan, ik op een laatste swim. Beide tours worden tegen 10u45 afgelast omwille van dreigend onweer. Ontgoocheling. Joke en ik gaan terug in het rotatiesysteem en staan samen op de boardwalk voor de laatste keer. We zijn met onze gedachten bij de afgelaste boottours wanneer plots een dolfijnenrimpeling in het water lijkt te verschijnen. Ik kijk vragend naar Joke en Joke heeft blijkbaar dezelfde uitdrukking zonder luidop te zeggen ‘heb jij die dolfijn ook gezien?’. Ja hoor, een moeder dolfijn met haar jong zijn in aantocht. Ik loop snel naar de can. De supervisor is er niet. Dan maar vlug het water in voordat de dolfijnen voorbij zwemmen en denken dat er niemand aan de beach is. Het is zo leuk. Van zodra je in het water staat, merk je dat de dolfijnen je detecteren. Je ziet het als ze hun koers bijsturen en recht op je afzwemmen. Ha, t zijn Levy en Eclipse! Levy komt meteen hallo zeggen, net zoals de eerste keer. Ze heeft zo’n hoge aaibaarheidsfactor. Als meest regelmatige bezoeker in de IZ is ze heel relaxed. t Wordt een prachtige visit. Echt tof om zo te kunnen afsluiten.
Onze laatste voormiddagshift. Het was een fantastische visit. Levy was zo dichtbij! Ik dacht bijna dat ze langs mijn benen ging strelen. Ze zwom langs de rij, kopje draaien om ons te zien, ongelooflijk. Na de ganse evolutie in mijn verwachtingspatroon was het zo mooi en fantastisch om zo’ afscheid te krijgen. En hup, weg waren ze.
20 april – goodbye Bunbury & Western Australia
Vandaag ingepakt, gekuist en afscheid genomen van Rob, nadat we van hem nog een lift naar Perth hadden gekregen. Nu zit ik hier een beetje ontredderd in Perth. Bunbury Forrest Street, met Rob als buur, voelde echt aan als een thuis. Het lijkt alsof we nu pas gaan rondzwerven. De onzekerheid van wat Australia nog gaat brengen geeft me als het ware een ongemakkelijk gevoel. En Joke lijkt deze keer echt uit te kijken naar ongekende nieuwe impressies. Niets is wat het vorige keer was. Over een ding zijn we het wel erg eens: het settlen in Bunbury en het dolfijnenproject is een zeer geslaagde ervaring 🙂.
‘Here I stand, victorious’ blijft in mijn hoofd zingen. We ronden hier bijna af. Ik ben benieuwd wat de rest gaat brengen. Ik heb er zin in. Het is hier great geweest. Het voelt niet als een afscheid voor mij, maar een tot ziens. En de ontdekking van de maximalistische verwachtingen… daar geniet ik ook nog altijd van 🙂. Sauvignon blanc semillon, prachtige wilde dolfijnen, glasblazen bij Gerry’s, Rob, de karri trees, ons huisje en de toffe stad Perth..