22 april – kleurenschouwspel, Kunst-ig perspectief
We vliegen van Perth naar Ayers Rock. West-Australië voelde niet als op reis zijn. De eerste glimps van de Kata Tjuta (ook The Olgas genoemd) en Uluru (ofte Ayers Rock) krijgen we vanuit het vliegtuig. De luchthaven ligt middenin de woestijn en bedient enkel Ayers Rock Resort. Alle wegen leiden naar het resort: een lusvormige baan met errond verschillende accommodatietypes, een visitor centre, een supermarkt enzovoort. We voelen er ons wat ongemakkelijk bij. Alles is ook duur hier. Omwille van de sterren en de stilte van de woestijn (en de prijs) hadden we beslist te kamperen. Het is 90 dollar per nacht voor een ‘village tent’, een permanente tent met 2 enkele bedden.
De vlucht van Perth naar Ayers Rock was ontzettend mooi. Perth, een echte metropool als je de suburbs zag. En daarna niets meer. Zo niets als je je niets kan voorstellen. De kleur van de aarde veranderde geleidelijk. Ergens onderweg was er precies een kunstwerk in de natuur gemaakt. Onmogelijk uit te maken wat het was: water? Zout? Opgedroogd meer? Of enkel een fata morgana in de woestijn? De aarde werd roodbruin, God, wat staat dit kleur beeldig als achtergrond- of beter ondergrond- voor dit kleurenschouwspel! Miljoenen struikjes staan als dots op het schilderwerk. Vandaar dus de eenvoudige inspiratie voor de Aboriginalkunst! De struikjes hebben prachtige tinten geelgroengrijs. Daarboven een blauwe lucht met witte witte wolken, prachtig. Als we de landing inzetten, zegt Axel ‘ongelooflijk hoe plat het is zover je kan kijken’. ‘O nee’, zeg ik die aan het raampje zit, ‘overal heb je relief.’ Kleine heuvelruggetjes met hun eigen patroon van begroeiing lopen als rode spataders op het landschap. Hoezeer ze rugjesmoeten zijn, werd plots duidelijk als de Olgas, een groep bekende rotsen, vlak onder ons verschenen! Santa Maria, zei ik vanzelf. Verderop lag Ayers Rock, de grote rode rots. Die maakte nog zoveel indruk niet. Eens geland bleken al die mooie kleuren echt te zijn EN de temperatuur lekker warm. Hmmm, daar had ik naar uitgekeken. Met het busje naar de camping. Ik had zin in back to basics, kamperen, weg met alle pretten, frullen en franjes. Vers ondergoed en verse kousen zullen volstaan dacht ik. Mijn haar heeft trouwens ook al het back to basics principe mee: geen coupe meer at all… Ik heb 3 opties: 1. ik laat Axel mijn haar knippen, vermoedelijk een groot risico, zelfs voor langere tijd, 2. ik zet vanaf nu een pet op (die ik nog niet heb), of 3. ik laat het gewoon hangen of steek het achter mijn oren 🙂 Sexy!!
23 april – de vrouwelijke vormen van de Kata Tjuta & sunset view Uluru
Na een slechte nacht beslissen we toch op een tour te gaan. We zijn zeer afhankelijk doordat we geen eigen vervoer hebben. We kiezen voor een trekking door de Valley of the Winds in de Kata Tjuta,gevolgd door een sunset viewing van Uluru. De toer kost 65 dollar per persoon exclusief de 25 dollar entrance fee voor het national park. We proberen te aanvaarden dat we midden in de woestijn zitten en het resort een monopolie heeft. On the road genieten we meer en meer van het landschap. De trekking was leuk. En het was prachtig om Uluru van dicht te zien. Een samenpakkend wolkendek gooit roet in de sunset.
Met een bries in de avond schrijf ik wat over vandaag. Stikkedonker. Er vielen -letterlijk- enkele regendruppels zonet. Als het regent, is het met grote bakken in de zomer (december-januari) of in de winter (juli-aug). Soms regent het 2 jaar niet. Voor een Belg die te veel regen ziet, klinkt dat mss als muziek in de oren, maar het moet hier verdomd hard leven zijn. De lucht is kurkdroog. Het was lekker heet vandaag, al kwamen de grijze wolken de zon wat tegenhouden op onze trekking. De wandeling tussen de rotsen door was heel leuk. We vormden een groepje met een Britse en een koppel van Brisbane. Door de wolken werd de sunset view belemmerd en bleef Uluru ‘gewoon bruin’ in plaats van mooi rood te kleuren 🙂. Rob had gezegd dat hij de Olgas mooier vond en ik moet hem gelijk geven. De Olgas zijn heel vrouwelijk van vorm, ronde bollen van rotsen, maar niet zomaar rond. Afgerond, alsof ze met liefde gemaakt zijn, met de hand gevormd. Ik associeerde ze toch direct met mijn tactiele gevoel, met mijn rechter vormgevende hand.
24 april
Ik zou graag met de fiets naar Uluru rijden en het cultural centre bezoeken. We zitten middenin Aboriginal land maar daar merk je in het resort maar bitter weinig van. De fietsen blijken vandaag niet verhuurd te worden wegens onderhoud. En nog eens 40 dollar de man betalen zien we niet zitten. Dan maar liften. De eerste jeep stopt al! De man moet bovendien naar het CC. Blijkt hij even later de general manager te zijn van een Aboriginal kunstenaarsorganisatie. Jammer dat de rit maar 20min duurde. We hadden nog zoveel vragen over de Aboriginalcultuur en haar voortbestaan. Het leuke aan het centrum is dat het je de blik van de Aboriginals op de natuur enigszins probeert mee te geven. Een positieve ervaring met een bevolkingsgroep waarvan we tot nu toe enkel dronken marginalen hadden gezien in Perth. We spreken op de parking een koppel aan met wie terug naar het resort kunnen rijden. Onderweg stoppen we met hen voor een prachtige zonsondergang van Uluru. De dag eindigt met een prachtige sterrenhemel en een leuk gesprek met een Amerikaan uit Seattle met een positief immigratiegevoel en een Australisch gezin uit Adelaide.
De natte droom van een huis- tentvrouw 🙂. 8 wasmachines naast elkaar op de camping! Had de blauwe was eerst ingestoken om een minuut later te beseffen dat ik helemaal niet hoefde te wachten tot die was klaar was om een witte was in te steken. t Leven kan schoon zijn he 😉. Relax op de camping, ik begin het zowaar te apprecieren. Daarna een draaike aan het zwembad en dan met de lift naar het CC ipv van met de fiets. Ik dacht dat dat liften moeilijk ging lukken, maar Axel heeft gevoel voor timing he! Jupla, direct weg, met een interessante man dan nog.Hij verzamelt kunstwerken van Aboriginals, organiseert exhibitions all around the world, organiseert de export etc. Het CC is heel interessant. ‘De’ Aboriginals blijkt een verzamelnaam te zijn van zoveel groepen mensen.met verschillende talen, maar met zo’n andere manier van tegen de wereld aan te kijken… ongelooflijk. In oorsprong gaat het echt over een primitieve cultuur, ze doet denken aan het boek ‘de stam van de holebeer’. Een complexe samenleving in een woeste omgeving. Mannen en vrouwen gescheiden, elk hun eigen taken, veel verhalen en riten, symbolen. Er is nog zoveel dat we niet weten. Het is ook zo’n boeiend gegeven hoe deze cultuur en de andere Australische cultuur elkaar beinvloeden… Hoe zou het werken? Wat blijft overeind? We weten dat er een groot alcoholprobleem is, maar de realiteit is veel genuanceerder natuurlijk. Het was in elk geval alweer een prachtige dag.