Vrijdag 25 april
Vandaag zijn we naar Kings Canyon gereden. 300 km weg, zover -en nog veel verder- als het oog reikt woestijn en onderweg slechts 2 boerderijen met een tankmogelijkheid. In Kings Canyon genoten we van de rust en de stilte. Er is hier slechts een handvol toeristen in vergelijking met Ayers Rock.
Anzac day. Nationale feestdag waarop de Australiers de gesneuvelden van WO I herdenken. Wij genieten van een zwemke, ruimen op en vertrekken met een van de schaarse (en uiteraard dure) huurauto’s van Thrifty. Ik vind het heerlijk nu. Ik voel me hier vrij, dit ritme is fantastisch, de omgeving fascinerend en mooi. Ruimte! En lekker warm. O, en volgens Axel heb ik alvast de award gewonnen van ‘meest zinloze element dat meegesleept wordt in de rugzak’: het decreet houdende de ruimtelijke ordening 🙂, dat ik hier nog eens rustig ging doornemen… in my dreams probably 🙂.
Zaterdag 26 april
We trekken naar de Canyon voor een rim walk. De wijdsheid en de ongelooflijke stilte imponeren ons het meest. Mensen kunnen eigenlijk nogal eens lawaai maken. De zon staat loodrecht boven ons vollenbak te geven. We genieten volop en doen de wandeling op een rustig tempo. Nabij de Tuin van Eden picknicken we. Sommige mensen lijken de stilte niet aan te kunnen en maken spastische kwaakgeluiden. Jammer. We eindigen uitgeteld aan het zwembadje en genieten s avonds van een lekkere BBQ steak. In de nm had ik nog een interessant gesprekje met een van de kamermannen. Over aborginals en waarom hij al 7 jaar in de Outback woont. De meeste Aboriginals leven nog op het ritme van voor de industriele revolutie. De knokploegen van Henry Ford zijn hier duidelijk niet gepasseerd om er ons nieuwe werkritme in te slaan. Anderzijds leven ze wel van chips en cola. Geld krijgen ze zoals andere (witte) werkloze Australiers en ze krijgen een percent van de opbrengsten van de resort aangezien die op Aboriginalland is gebouwd. Voor we in bed kruipen, kijken we nog even naar de eindeloze sterrenhemel. Wat is de nacht donker in de woestijn!
We namen de tijd om erg te genieten van deze bijzondere rotsformaties en werkten een klein beetje aan onze conditie met de stevige wandeling. Vooral de ‘domes’ waren heel mooi. Het leken precies stupa’s. Ze leken ook een beetje op mijn glaswerk ‘my huis is waar my hart is’. Met deze vormen wil ik nog wel verder iets doen in glas. Prachtige dag. Het is hier vrij, leeg, puur, open, weinig mensen, stil, stralend weer.