Vrijdag 9 mei
Met de bus en de ferry verhuizen we naar Hamilton Island. Een mooie ruime kamer met grote eigen badkamer. Wat een contrast met de nachten van de voorbije week. Doet toch deugd zo. Wat gaat dat binnen 5 jaar geven voor ons volgende grote reis?! 🙂 s Namiddags een eerste keer catamaranzeilen. alle niet gemotoriseerde watersporten zijn inbegrepen. Daar gaan we maximaal gebruik van maken. Tijdens het zeilen zie ik plots een groot bruin beest in het water. He, een zeeschildpad! Er zouden er verschillende zijn volgens de redder.
Het resort is duur en toch niet zo mooi als gehoopt en verwacht. Maar bon. (ik denk terug aan mijn ontdekking van de maximalistische verwachtingen…) Het was de voorbije week zo vreet dat ik content ben met de properte. Ik ben slap en superduizelig. Precies nog altijd van op de boot, maar dat kan toch niet! Ik doe dan maar een siesta terwijl Axel gaat zeilen. Voel me een beetje verloren na de 3 fantastische dagen. Maar vooral het weer valt wat tegen.
Zaterdag 10 mei
Na het ontbijt gaan we naar de beach om te snorkelen. Terwijl we in het water ons materiaal aanpassen, duikt vlakbij een schildpad op. De zichtbaarheid in het water is echter slecht. Bovendien is er regen in aantocht. En als de zon niet in het water schijnt, is het nog minder goed. We zien nog een stingray en wat andere vissen en houden het voor bekeken. Niet helemaal gerust welke andere beesten er mogelijk in de buurt zijn zonder dat we iets zien. s Middags klaart het wat op en gaan we samen zeilen. We zien terug grote turtles. Ik sluit de namiddag af met windsurfen 🙂.
We gaan dapper snorkelen om 9u. Maar het begint te regenen. Douchen, omkleden, intussen gestopt met regenen. Als we aan het tennisterrein zijn voor een leuke poging tot tennissen ben ik superontgoocheld als blijkt dat dat natuurlijk net niet inbegrepen is. Trouw blijvend aan ons budget druipen we af. We lummelen wat en zitten wat op het internet tot we kunnen zeilen. Dat is wel leuk. Maar met dit weer ben ik niet zo in mijn nopjes. Ik ging hier eindelijk eens de tijd nemen om te bakken, 3dagen uitgestrekt in de zon genieten en lezen en zwemmen. In 2.5 maand heb ik nog geen enkele dag zo strijk langs een zwembad gelegen 🙂 en nu was ik dat van plan, al weken ging dat ons 3daagjes van dat soort zijn… grrr. En dan lijken de dagen voor mij niet zo bijzonder. En als ik Axel dan zie zeilen en surfen en snorkelen… dan begin ik te piekeren dat ik mij niet amuseer. 🙂 Dat we andere dingen willen. En dan erger ik mij aan zijn enthousiasme voor een stomme kaketoe 🙂. De turtles zijn fantastisch mooi, maar een stomme kaketoe.. Anyway. Het pingpongen is wel heel leuk. En het eten is lekker. Hopelijk is morgen een mooiere dag. Ik denk aan Justine die haar draai niet vindt. Aan Krist die er schijnbaar toch zijn voeten aan veegt. Wel blij met het mailtje van Stijn. Hij heeft het druk, mijn broer. Met zijn leuk gezin. Een schat van een vrouw en 2 schatten van kinderen. Op jullie sweeties. Ik hoop dat wij.. Zucht.
Zondag 11 mei
De dag begint met regen en bestaat verder uit lezen, zeilen, surfen, wat pingpong spelen en bij valavond trekkn we nog naar de lookout boven op de heuvel.
Nog steeds zwaar bewolkt. We kruipen alletwee in ons boek en lezen de ganse voormiddag. Terwijl Axel surft, zeilt en snorkelt, lees ik mijn boek op het strand in een ruk uit. Om 17 beginnen we nog aan een wandeling naar de hill top voor een mooi laatste zicht op ‘onze’ eilandengroep, beboste groene eilanden scattered in de prachtige zee. Het is halvelings opgeklaard (slechte timing voor een opklaring denk ik onvermijdelijk :)). Ik word overvallen door een behoefte het moment te willen vasthouden. Ik wil niet naar de stad. Ik wil ook niet weg uit Australia. Beetje verwarring. Doe daarbij het plotse besef terug dat het moederkesdag is, de 3de met lege handen, en de traantjes rollen terwijl we in het halfduister stappen, Axel een eind voorop. Ik ben dapper en stap verder. De zon is al onder als we de lookout bereiken. Niet die waar we eigenlijk naartoe wouden stappen want onderweg beseften we dat we die helemaal niet meer zouden halen. Maar het is ook mooi. De lucht is verfrissend, zoveel zuurstof. Het is zelfs een beetje gevaarlijk als we in den donker moeten terugkeren. Er zitten dieren in het struikgewas die we niet eens kunnen zien. Maar in principe hebben ze alle ruimte om te kunnen vluchten, dus zouden ze ons moeten met rust laten. Het is heerlijk stil en het ruikt hier zo lekker. Die Australiers hebben toch begrepen dat ze hun kostbare natuur moeten beschermen en vrijwaren. De Whitsundays zijn prachtig en grotendeels natuurpark. Heel heel mooi. We eten lekker en dat geeft troost en kracht. Ik weet niet of ik mezelf wat wijsmaak om het afscheid makkelijker te maken, maar ik denk -of besluit- ‘ik kom nog eens terug’. Voila. 🙂