5 april – socializen met Kiwi’s
Alweer een week voorbij. Wat vliegt de tijd. Anderzijds lijkt het hier soms tijdloos. De bezoekjes van de dolfijnen zijn minimaal… De boottours zijn wel erg boeiend. Er zijn weer 2 kleintjes geboren. Dat zijn er intussen al 6 die zo grappig uit het water ploppen. Steeds meer volunteers vertrekken na een lange zomer.
De volliemeeting woensdag was wel interessant. Shannon kan de komende week ook wel nog wat hulp gebruiken. Dat lijkt me wel wat. Hoe meer op zee, hoe meer kans om meer te leren over deze prachtige dieren en hun habitat.
De dag begint voor mij nog eens al worstelend. Geen dolfijnen gezien. s Avonds gaan we uit en amuseren ons kostelijk. We raken in een wervelend gesprek met een koppel kiwi’s, zoals ze zichzelf voorstellen. Hilarische mensen, die twee Nieuw-Zeelanders. Ze hebben alles verkocht in NZ en zijn al 2.5jaar op reis met de moto in Australia. We hebben het over ‘de’ geschiedenis, WOI en WOII, over hoe we allemaal maar zo’n beperkt deeltje van de wereldgeschiedenis vernemen op school, zo gekleurd, zo beperkt, zo uitgaand van ‘ons’ eigen gelijk of eigen belangen. Daarna vervoegt zich een ander kiwikoppel bij ons. Een beer van een vent, weggelopen van een rugbyveld, schat van een vrouw met stralende lach. Zij zijn Maori en ze vertellen ook veel over hun Maori zijn. Ze zijn gemigreerd om hun (9!) kinderen een kans te geven op werk, een ander leven, weg uit de drugs. Hij werkt hier in de mijnen en verdient bakken geld. 2500 dollar per week. Maar hij is telkens voor 4 weken weg en moet werken in temperaturen van 30 graden s morgens tot 75 graden vanaf de middag. Zot gewoon! Heel leuke avond, tot de ontnuchtering van de vaststelling dat onze fietsen gestolen zijn. Godverdomme nogaantoe. We voelen ons allebei kwaad en bestolen, letterlijk.
6 april – swim tour
Op t gemak naar het DCC. Nog steeds geen dolfijnen. s Namiddags swim. Het water is mooi helder. De zee is wel wild. Omdat ik als volunteer mensen help op de boot, rondloop en buk, en niet kan focussen op de horizon, ben ik kotsmisselijk. De dolfijnen springen in de golven, mooi.
7 april – visjes wegen voor doctorandus
Ik heb weer nm shift. Ik heb Axel en Shannon even geholpen maar echt voldoening haal ik er niet uit. Visjes meten en wegen is nl wat Shannon zo ongeveer hele dagen doet 🙂. Haar visnet is kapot, dus op zee gaan is er voor Axel niet bij. Die gegevens moeten dan in een computer gestoken worden en dan wordt er daar een model op losgelaten. Maar dat zal voor later zijn, zegt Shannon zelf. Ze heeft het zelf ook vaak moeilijk met de traagheid en inefficientie van de West Australiers. Ze is wel grappig eigenlijk.