16 maart – (im)migranten?
Leuke dag. Een beetje uitgeslapen terwijl er een ochtendbui was. Tegen dat wij de deur uitmoesten voor onze namiddagshift straalde de zon.
Ongelooflijk, maar iedereen lijkt hier wel immigrant. De wereld lijkt plots zo klein. Dennis is van Zuid-Afrika. Stuart en nog enkele anderen van Engeland, anderen zijn van nog ergens anders, maar iedereen heeft schijnbaar een link met Europa.
Er blijken hier heel wat miljonairs te zijn… voornamelijk wegens de aanwezigheid van allerlei grondstoffen die hier worden ontgonnen.
Wat een heerlijke dag! In de namiddagshift hebben we geen dolfijnen gezien. Soms had ik leuke gesprekjes met bezoekers, vooral op de boardwalk. Zoveel migranten dat er hier zijn, ongelooflijk. Verhuizen voor duizenden kilometers is hier heel gewoon. Ik had een grappig gesprek met Erica van de front desk. Ze vroeg op een gegeven moment ‘Where are your parents and grandparents from?’. Ik dacht wel dat ze niet Maldegem wou horen 🙂 maar vroeg ‘How do you mean?’. ‘Well, are they partly Italian or from another country?’ 🙂 ‘No’. ‘So you are really pure Belgians?’ Uh ja. Nooit bij stilgestaan. Dan heb ik haar iets meegegeven dat ik zelf frappant vond 10j geleden in een les demografie op t unief: 80-85% van de Belgen gaat als volwassene op max 10km van de ouderlijke thuis wonen. Erica bleef er bijna in. Verder ging het dan over migranten bij ons. Het leek een irrelevant thema bijna. Een beeld geven van onze samenleving, genuanceerd maar toch beknopt. Niet makkelijk, wel interessant. Ze beweerde dat je hier perfect ergens in een dorp kan gaan wonen en gewoon opgenomen wordt in de community, ‘and nobody will judge you’. Kan dat echt? Oordelen, en gossip of small talk, is toch van alle tijden en plaatsen, of niet? Zelfs Kanae vertelde vandaag dat ze haar job in Japan graag deed (verpleegster) maar dat ze niet zou terugwillen omwille van de roddels en small talk.
Verder had ik het met Ray en Leah over de commonwealth. Ze vallen hier nog altijd onder de monarchie van de Queen Mum, stel je voor. Mijn Gentse ingesteldheid kwam direct naar boven. Allez, enfin, laat die Britse voor wat ze is. Australia kan toch onafhankelijk zijn zeker. Het blijkt allemaal zeer actueel te zijn. Er is een referendum gehouden maar de vraagstelling was volgens Ray zo geformuleerd dat de mensen niet anders konden dat toch maar voor de queen stemmen, omdat het alternatief zo mogelijk nog slechter was. Maar het zal nog evolueren met de nieuwe regering nu. Boeiend.
18 maart – swim tour training
Swimtraining gehad. Om als volunteer mee te mogen op de ‘swim with the dolphin tours’, moet je 3x mee als volunteer op de boot voor observatie en 1x als volunteer in training in het water. t Was wel heel frisjes op de boot door de wind. Terwijl je in de Interaction Zone on the beach enkel kan wachten tot de dolfijnen echt stilhouden en nieuwsgierig komen kijken naar de mensen, ga je op de swim tour echt naar de dolfijnen toe, zonder ze evenwel op te jagen of achterna te zitten.
19 maart – baby dolfijntjes
Week 2 in Bunbury en het voelt alsof we hier al langer zijn. Op het DCC zijn we aan onze swimtour opleiding begonnen. Wat de beach interactie betreft is het blijkbaar een uitzonderlijk flauw jaar als we de cijfers hoorden van de voorbije tien jaar. Niemand heeft een idee over een bepalende factor, als die er uberhaupt is. Er is wel veel activiteit in de baai. Zo zijn er pas 3 kleine dolfijntjes geboren. Het is zo grappig om te zien hoe onhandig ze nog naar lucht komen happen. Omdat ze nog niet goed kunnen inschatten waar het oppervlak zich bevindt, maken ze gekke sprongetjes volledig uit het water. Hun moeder en ‘tantes’ zijn altijd in de buurt. Turbo die 1 jaar oud is, kwam vandaag plots voor de boeg van onze boot zwemmen, weg van zijn moeder en co. Toen zijn moeder hem terug riep, kreeg hij zowaar een staartklap op zijn kop omdat hij zo ver weg zwom van zijn beschermende (females) groep.
Vanavond ben ik kunnen gaan zeilen. Elke woensdagavond is zeilavond in Koombana Bay. Er is altijd wel een boot die crew nodig heeft. In een mum van tijd maakte ik deel uit van een team. Elke woensdag en zaterdag zijn er wedstrijden. Van catamarans tot grote zeilraceboten doen mee. Ieder heeft een handicap volgens de capaciteiten van de boot. Leuk systeem. Het is ook zo leuk dat men hier overal zo open staat voor immigranten en nieuwelingen. t Maakt het leven voor iedereen eenvoudig en aangenaam.
21 maart – Yallingup & Busselton
Jippie, wat een heerlijke dag! We zijn met Rob naar Yallingup en Busselton getrokken. Interessante gesprekken in de auto, leuk, persoonlijke dingen, politiek, sociale kwesties, plezant. Prachtige kust! Axel en Rob leven zich helemaal uit met kleine surfboards in de golven. Bij het snorkelen in de namiddag en even verderop is het hilarisch. Als we al in het water zijn en ik helemaal niet goed weg kan met mijn snorkel, waarschuwt Rob me voor de jellyfish. Avoid them, zegt hij. Ik denk aan de dodelijke jellyfish waarover die madam van de first aid cursus sprak. Oh God, ik kan al niet rustig ademen met die snorkel en de grote golven. Maar eens ik dacht dat er dodelijke jellyfish zat die ik nota bene niet eens wist te herkennen, kon ik helemaal niet meer genieten. Ik uit het water. Op 2 plaatsen een raar prikkelend gevoel. Bleken jellyfish ‘gewoon’ kwalletjes te zijn daar! Wist ik veel. De mannen lachen natuurlijk. We zouden daar helemaal niet zwemmen als er dodelijke jellyfish zou zitten 🙂
22 maart – dolphins coming close!
We hadden al even geen dolfijnen in de interaction zone gezien. Jammer, maar ik vind het sociale gebeuren even leuk! Het is heerlijk om alle dagen Engels te spreken. Ik had een leuk gesprek met een Duits koppeltje dat lang en geduldig wachtte. En uiteindelijk vinden ze de visit van Big Nick en haar baby Enigma de max. Big Nick komt zelfs twee keer ongeveer 15 minuten. Axel en ik waren alleen op nm shift (al een luxe dus dat we met twee waren, maar er was veel volk met Paasweekend). Als er dolfijnen gespot worden die naar of in de aangeduide zone -de bewuste Interaction Zone- zwemmen, wordt iedereen verwittigd en gaan de volunteers voorzichtig het water in. Ze vormen een rechte lijn op ongeveer kniediepte en nodigen de bezoekers uit om ook in de lijn te gaan staan. De dolfijnen zijn meestal heel nieuwsgierig en komen dan kijken. Dat is zo grappig om zien. Ze kunnen tot op 30cm ofzo komen zwemmen, ze beslissen zelf, wij zorgen als volunteer dat alles ordentelijk verloopt (rustig naast elkaar staan, no touching, no feeding, no splashing) en geven informatie, antwoorden op vragen als die er zijn. In principe wisten we niet 100% zeker of we met ons twee in afternoon shift wel het water in mochten, maar bon, we hebben het iniatief genomen en het was super. Ik heb by the way nog geen enkele keer zo’n mooie, rechte lijn gezien!
23 maart – Tangles & Turbo komen langs
Ochtenshift en alweer een bezoekje in de interaction zone, deze keer van Tangles en haar baby Turbo. Tangles is de helft van haar fin kwijt doordat we verstrikt zat in een visnet, ocharme. Een leuk gesprek met een Zweeds koppel dat hier een jaar gewerkt heeft. Voor de swimtraining in de namiddag ben ik gekleed alsof ik ga skien: topje, gilet, fleece, hoofdband en volunteer Tshirt 🙂 Ik moet het wel zo doen met de wind, en het helpt!
24 maart – vrijwilligersgewoonten & swimtour
Betrekkelijk saaie dag, maar ook dat is okee. Hoewel, het was heel leuk samen met Ray in een team. Heel lieve man, een echte local, woont hier al zijn ganse leven. Het werkt eigenlijk zo: s morgens worden alle volunteers verwacht om 7u20. Er is dan kort een meeting in onze container aan de beach waarin de laatste weetjes uitgewisseld worden en de teams gemaakt en taken verdeeld worden. Er is altijd 1 supervisor (ervaren long term volunteer) en 5 a 9 vollies (Aussie woord voor volunteers). Er worden 3 teams gemaakt die roteren over drie taken/plaatsen: ‘the boardwalk’, ‘the discovery room’ en ‘the can’. De boardwalk is een platform/helling die naar het strand leidt en waar je uitkijkt naar dolfijnen en praatjes maakt met de bezoekers als ze aan het strand komen. De discovery room is een informatieve zaal in het hoofdgebouw. De can is de container dus waarin volunteers een half uurtje rusten na de 2 andere half uurtjes op respectievelijk boardwalk en discovery room. Het dolphin centre gaat open om 8u. Daarvoor zetten alle volunteers zich samen in om in een kwartiertje alles op orde te zetten, het buitenterras te vegen, evt. vuilnis op te pikken op strand of parking, enz.
1ste swimtour in het water, maar er is geen interactie geweest. Het was wel spannend 4 vinnen op me te zien afkomen, maar op het laatste nippertje hebben ze blijkbaar een wending gegeven aan hun zwemrichting. Maybe next time! Het was wel heel leuk om Emmy een superverjaardag te geven. Ze werd net 8 vandaag en haar mama had voorgesteld met de dolfijnen te gaan zwemmen voor haar verjaardag. Mooi!